Някога си, много отколе, господ пасял овце. Адам тогава не бил напъден още от рая и много се чудел на господа. Гледа, накъдето шавнат овцете – натам и господ. Овцете пасат, господ им свири. Овцете се юрнат да пият вода – господ тича след тях. Сврат се овцете на сянка да дремят – и господ пладнува.
Попитал веднъж Адам господа:
-Господи, рекъл, – ти, рекъл, – си бог на всичко. Защо вървиш все след овцете, които не могат и да говорят дори?
-Ако искаш да си им господар, трябва да слушаш овцете, макар и да не могат да говорят – отвърнал господ на Адам.
-Тогава излиза, че не господ пасе овцете, а овцете пасат господа – рекъл Адам на бога.
-Така е, Адаме – рекъл господ на Адама, – и го и напъдил.